پاسخ اين است كه پذيرفتن پيشنهاد آنان، مستلزم سه خطاى بزرگ سياسى و دينى بود كه امام عليه السلام نمىتوانست به آن تن در دهد:
نخستين درخواست خوارج اين بود كه امام عليه السلام بپذيرد كه در رهبرى و فرماندهى سپاه در ارتباط با پذيرش حكميّت خطا كرده است. امّا امام عليه السلام نمىتوانست خود را خطاكار اعلام كند؛ زيرا: حَكَم قرار دادن براى حل اختلافات، نه تنها خطا نيست، بلكه موردتأييد قرآن است. تنها ايراد اين است كه حكميّت در اين ماجرا برخلاف حكمت و سياست بود و امام عليه السلام نيز اين نكته را صريحا اعلام كرده بود؛ ولى آنان خود نپذيرفتند و حكميت را بر امام عليه السلام و سپاه كوفه تحميل كردند.
علاوه بر اين، امام عليه السلام مىخواست بهگونهاى كه خوارج قانع شوند، استغفار نمايد؛ اما اشعث نگذاشت و مىخواست امام عليه السلام بهگونهاى به خطا اعتراف نمايد كه حيثيت و اعتبار رهبرى او خدشهدار گردد.
برفرض كه امام عليه السلام به خطاى خود اعتراف مىكرد، خوارج درخواست ديگرى داشتند كه پيماننامه سپاهيان كوفه و شام نقض شود؛ امّا از ديدگاه امام عليه السلام وفادارى به پيمان يكى از اصول بين المللى اسلام است كه بههيچ بهانهاى نبايد نقض شود و لذا در عهدنامه معروف خود به مالك اشتر نوشت:
و إن عَقَدتَ بَينَكَ و بَينَ عَدُوِّكَ عُقدَةً أو ألبَستَهُ مِنكَ ذِمَّةً فَحُط عَهدَكَ بِالوَفاءِ، وَ ارعَ ذِمَّتَكَ بِالأَمانَةِ، وَ اجعَل نَفسَكَ جُنَّةً دونَ ما أعطَيتَ؛ فَإِنَّهُ لَيسَ مِن فَرائِضِ اللّهِ شَيءٌ النّاسُ أشَدُّ عَلَيهِ اجتِماعا ـ مَعَ تَفَرُّقِ أهوائِهِم وتَشَتُّتِ آرائِهِم مِن تَعظيمِ الوَفاءِ بِالعُهودِ، وقَد لَزِمَ ذلِكَ المُشرِكونَ فيما بَينَهُم دونَ المُسلِمينَ؛ لِمَا استَوبَلوا مِن عَواقِبِ الغَدرِ. فَلا تَغدِرَنَّ بِذِمَّتِكَ، و لا تَخيسَنَّ (تَحبِسَنَّ)