فصل سوم: شِكوه امام از نافرمانى يارانش

3 / 1

گرفتار نافرمانان

2761.امام على عليه السلام ـ از خطبه‏اش، وقتى كه خبر يافت نعمان بن بشير به «عين التَّمْر» شبيخون زده است‏ـ: گرفتار كسانى شده‏ام كه چون فرمان مى‏دهم، پيروى نمى‏كنند و آن‏گاه كه فرامى‏خوانم، پاسخ نمى‏دهند. اى ناكَسان! براى يارى كردن پروردگارتان منتظر چيستيد؟ آيا آيينى نيست كه شما را گرد آورد؟ و غيرتى نيست كه شما را به خروش آورد؟ من در ميان شما به كمك خواهى ايستاده‏ام و با فرياد، از شما يارى مى‏طلبم. نه سخنم را مى‏شنويد، نه فرمانم را گردن مى‏نهيد، تا آن‏جا كه كارها سرانجام شومى را نشان مى‏دهد. با شما نه مى‏توان خونخواهى كرد و نه به خواسته‏اى رسيد.

شما را به يارى برادرانتان فرا خواندم، همچون شتر بيمار ناليديد و چون شتر لاغر و زخمى سستى كرديد. آن سپاه اندك و آشفته و ناتوان هم كه از سوى شما نزد من آمدند، چنان بودند كه «كَأَنَّمَا يُسَاقُونَ إِلَى الْمَوْتِ وَهُمْ يَنظُرُونَ؛ ¹ گويا به سوى

انفال، آيه 6.