لیلی و مجنون

الیاس بن یوسف نظامی گنجوی

نسخه متنی -صفحه : 203/ 126

رفتن پدر مجنون به ديدن فرزند

دهقان فصيح پارسى زاد كان پير پسر به باد داده چون مجنون را رميده دل ديد آهى به شكنجه درج مي كرد ناسود ز چاره باز جستن بسيار دويد و مال پرداخت زان درد رسيده گشت نوميد در گوشه نشست و ساخت توشه پيرى و ضعيفى و زبونى تنگ آمد از اين سراچه تنگ ترسيد كاجل به سر درآيد بگرفت عصا چو ناتوانان شد باز به جستجوى فرزند برگشت به گرد كوه و صحرا مي زد به اميد دست و پائى تا عاقبتش يكى نشان داد جائى و چه جاى از اين مغاكى چون ابر سياه زشت و ناخوش ره پيش گرفت پير مظلوم ديدش نه چنانكه ديده مي خواست ديدش نه چنانكه ديده مي خواست
از حال عرب چنين كند ياد يعقوب ز يوسف اوفتاده ز آرامش او اميد ببريد عمرى به اميد خرج مي كرد زنگى ختنى نشد بشستن اقبال بر او نظر نينداخت كاميد بهى نداشت جاويد تا كى رسدش چهار گوشه كردش به رحيل رهنمونى شد ناى گلوش چون دم چنگ بيگانه كسى ز در درآيد برداشت تنى دو از جوانان بر هر چه كند خداى خرسند در ريگ سياه و دشت خضرا از وى ارى نديد جائى كانك به فلان عقوبت آباد ماننده گور هولناكى چون نفت سپيد كان آتش يك روزه دويد تا بدان بوم كان ديد دلش ز جاى برخاست كان ديد دلش ز جاى برخاست