او آن‏چنان مراقب خويش بود كه هر چه از لحظات عمر و حياتش مىگذشت، پيوسته در تصفيه و پاكيزگى روح و جانش موفّق‏تر بود. همه حركات و سكناتش بر مبنا و محور دين معنا پيدا مىكرد و همه اعمال ريز و درشت زندگى فردى و اجتماعىاش با قالب‏هاى دينى شكل مىيافت.

به جز تقوا و تهذيب مستمرّ نفس و ساختن و پرداختن و مهار كردن جان و جسم، كه شهيد رجائى از سال‏هاى جوانى، به ويژه در طول مبارزات سياسى به آن اهتمام داشت، عناصرى كه موجب شد محبوبيّت آن مرد خود ساخته همه گير و فراگير شود و دولتش در سايه نعمت بزرگ رهبرى امام راحل قدس‏سره و حضور فعّال مردم، كشتى انقلاب را در طوفان برخاسته از مزاحمت‏هاى ضدّ انقلاب داخلى و خارجى، جنگ و كمبودهاى كمرشكن اقتصادى و... حفظ كند،عبارت‏بود از:

الف) عرفان علمى

رجائى هر چند حوزه نديده بود و دروس علمى فقه و اصول و اخلاق نظرى را مستقيماً از علماى دينى نياموخته بود، امّا توانست با همان آموزش پراكنده به ويژه از محضر علاّمه مجاهد، مرحوم حضرت آية اللّه طالقانى، و مطالعه و تحقيق شخصى در متون اسلامى به سرچشمه زلال معرفت دينى دست يابد و با تطبيق شناخت دروس دينى با دريافت دروس علمى دانشگاهى، عملاً پل ارتباطى بين دانشگاه و حوزه را حدّاقل در شعاع زندگى دانشجويى خويش و همفكرانش بسازد و پيشاپيش همه، وجودش عملاً مشعل هدايت و رستگارى خود و اطرافيانش شود؛ به عبارت ديگر، رجائى اگر چند صفحه خواند، به اندازه چند كتاب فرا گرفت و اگر چند درس اخلاق و عرفان نظرى آموخت، براى همه عمر به كار بست.

كارنامه درخشان زندگى آن شهيد نشان مىدهد كه او اوّلاً، دروس جديد و