دكتر خنده‏اى كرد و گفت: جوان! ما را بر سر كار مىگذارى؟!

شهيد رجائى اوّل فكر نمىكرد اين پرسشِ دكتر، دنباله داشته باشد ولى وقتى احساس كرد ريش داشتن او مسئله دار شده، نخواست دروغ بگويد و در آن لحظه حسّاس با اقامه دلايلى كه دكترِ مأمور به آنها اعتقادى نداشت خود را درگير و سرنوشت خود را خراب كند.

او با اين پاسخ درست و دلنشين تلويحاً و غير مستقيم عقايدش را نيز جا انداخت!

فتوّت و جوانمردى

يكى از ياران شهيد رجائى مىگفت: پيش از انقلاب يك بار او را ديدم كه براى خريد ميوه، از خيابان ايران به ميدان ژاله (شهدا) مىرفت، گفتم: براى خريد ميوه چرا اين همه راه مىروى؟ گفت: آن‏جا دوستى دارم كه دكّه دار و ميوه فروش است. همراهش تا همان‏جا رفتم و ديدم اين بزرگوار بعد از خوش وبش كردن با ميوه فروش، دور از چشم او ميوه‏هاى له شده و معيوب را در پاكت مىريزد. تعجّب كردم. براى كمك به او، چند ميوه خوب و سالم را در پاكتش ريختم، امّا ايشان بىآن‏كه ميوه فروش متوجّه شود، آنها را از پاكت در آورد و به جاى آنها، ميوه‏هاى معيوب را در پاكت ريخت! بعد از پرداخت وجه، در نيمه راه پرسيدم: قصّه چه بود؟ اوّل، چيزى نخواست بگويد، امّا در برابر اصرارم گفت: اين مرد دو پسر داشت. يكى در جريان مبارزه شهيد شد و ديگرى اكنون در زندان به سر مىبرد. ما و برخى از دوستان در طول هفته ـ بىآن‏كه او بداند ـ به قصد كمك به اين پدرِ تنها و دلسوخته، از ايشان ميوه مىخريم.(1)

(1). به نقل از: غلامرضا فاضلى، آرايشگر قبل و بعد از انقلاب شهيد رجائى.