عدل الهی

مانند علي كه مجسمه عمل و تقوا و پرهيزكاري است آدمي را شيفته رفتار علي مي كند ، فكر گناه را از سر او بدر مي برد ، البته به شرطي كه محبتش صادقانه باشد . كسي كه علي ( ع ) را بشناسد ، تقواي او را بشناسد ، سوز و گداز او را بداند ، ناله هاي نيمه شبش را بداند و به چنين كسي عشق بورزد محال است كه خلاف فرمان او كه هميشه امر به تقوا و عمل مي كرد عمل كند . هر محبي به خواسته محبوبش احترام مي گذارد و فرمان او را گرامي مي دارد . فرمانبرداري از محبوب ، لازمه محبت صادق است ، لهذا اختصاص به علي ( ع ) ندارد ، محبت صادقانه رسول اكرم نيز چنين است . پس معني حديث " حب علي بن ابي طالب حسنة لا تضر معها سيئة " اين است كه محبت علي حسنه اي است كه مانع ضرر زدن گناه مي شود ، يعني مانع راه يافتن گناه مي شود ، معنايش آن نيست كه جاهلان پنداشته اند و آن اينكه محبت علي چيزي است كه هر گناهي كه مرتكب شوي بلا اثر است . برخي از دراويش از طرفي دعوي دوستي خدا دارند و از طرف ديگر از هر گناهكاري گناهكارترند ، اينان نيز مدعيان دروغگو هستند . امام صادق ( عليه السلام ) مي فرمايد :

" خدا را معصيت مي كني در حالي كه مدعي محبت او هستي ! به جانم قسم كه اين كار ، در ميان كارها ، شگفت آور است . اگر محبت تو راستين مي بود او را اطاعت مي كردي ، زيرا طبيعي است كه هر دوستي مطيع دوست خويشتن است " .

دوستان واقعي اميرالمؤمنين ( ع ) همواره از گناهان دوري مي گزيده اند ، ولايت آن حضرت نگاهدارنده از گناه بوده است نه تشويق كننده به آن . امام باقر ( ع ) مي فرمايد : ما تنال ولايتنا الا بالعمل و الورع ( 2 ) . " به ولايت ما نتوان رسيد جز با عمل نيك و پرهيزكاري و دوري از گناه " .

1. بحار ، چاپ كمپاني ، ج . 12 .

2. اصول كافي ، چاپ اسلاميه سال 1388 ، ج 2 ص . 60