شرف نامه

الیاس بن یوسف نظامی گنجوی

نسخه متنی -صفحه : 374/ 295

رسيدن اسكندر به دشت قفچاق

كسى كو كند ديده را در نقاب جهاندار اگر زانكه فرمان دهد بلى شاه را جمله فرمان بريم چو بشنيد شاه آن زبان آورى حقيقت شد او را كه با آن گروه به فرزانه آن قصه را گفت باز كه اين خوبرويان زنجير موى وبالست از اين چشم بيگانه را چه سازيم تا نرم خوئى كنند چنين داد پاسخ فراست شناس طلسمى برانگيزم از ناف دشت هر آن زن كه در روى او بنگرد به شرطى كه شاه آرد آنجا نشست شه از نيك و بد هر چه فرزانه خواست جهانديده ى دانا به نيك اخترى نو آيين عروسى در آن جلوه گاه برو چادرى از رخام سفيد هرانزن كه ديدى در آزرم اوى درآورده از شرم چادر به روى از آن روز خفچاق رخساره بست از آن روز خفچاق رخساره بست
نه در ماه بيند نه در آفتاب ز ما هر كه خواهد بر او جان دهد وليكن ز آيين خود نگذريم زبون شد زبانش در آن داورى نصيحت نمودن ندارد شكوه وز او چاره اى خواست آن چاره ساز دريغست كز كس نپوشند روى چو از ديدن شمع پروانه را ز بيگانه پوشيده روئى كنند كه فرمان شه را پذيرم سپاس كه افسانه سازند ازان سرگذشت بجز روى پوشيده زو نگذرد وزو هر چه در خواهم آرد به دست به زور و به زر يك به يك كرد راست درآمد به تدبير صنعت گرى برآراست از خاره سنگى سياه چو برگ سمن بر سر مشك بيد شدى روى پوشيده از شرم اوى نهان كرده رخسار و پوشيده موى كه صورتگر آن نقش برخاره بست كه صورتگر آن نقش برخاره بست