شرف نامه

الیاس بن یوسف نظامی گنجوی

نسخه متنی -صفحه : 374/ 349

نشاط كردن اسكندر با كنيزك چيني

گهى بوسه بر چشم مستش دهم به شرطى كنم جان خود جاى او چنان خسبم از مهر آن آفتاب گر آبيست گو زندگانى دهد كند وصل من زندگانى دراز سكندر به حيوان خطا مي رود اگر راه ظلمات مي بايدش وگر زانكه جويد ز ياقوت رنگ لب من كه ياقوت رخشان در اوست جهان خسروا چند گردن كشى پريرويم و چون پرى در پرند مرا با تو در باد و بستن مباد بس اين سنگ سخت از دل انگيختن مكن تركى اى ميل من سوى تو بدين آسمانى زمين توام گل من گلى سايه پروردنيست چو من ميوه در سايه ى خانه بس مرا خود تو ريحان خوشبوى گير رها كن به نخجير اين كبك باز رطب كو رسيده بود بر درخت رطب كو رسيده بود بر درخت
گهى زلف خود را به دستش دهم كه هرگز نتابم سر از پاى او كه سر در قيامت برآرم ز خواب وگر سايه اى گو جوانى دهد جوانى دهم چون درآيم به ناز من اين جا سكندر كجا مي رود سرزلف من راه بنمايدش همان آورد آب حيوان به چنگ بسى چشمه چون آب حيوان در اوست بر اين آب حيوان مشو آتشى چو دل بسته اى در پرى در مبند شكن باد ليكن شكستن مباد به نازك دلان در نياميختن كه ترك توام بلكه هندوى تو ز چينم ولى درد چين توام كه سايه به خورشيد درخورد نيست كه ناخوش بود ميوه ى خانه رس ز ريحان بود خانه را ناگزير بترس از عقابان نخجير ساز به سستى رسد گر نگيريش سخت به سستى رسد گر نگيريش سخت