به نام خدا
همه ى ما مى دانيم كه خلقت بشر بدون هدف و انگيزه نبوده است و خداوند در اين زمينه در قرآن مجيد مى فرمايد:
''افحسبتم انما خلقناكم عبثا و انكم الينا لا ترجعون''
''آيا گمان مى كنيد كه شما را بيهوده و عبث و بدون هدف آفريده ايم و شما به سوى ما باز نمى گرديد''.
مسلما چنين است و بشر را براى ايامى محدود در اين جهان قرار داده اند تا او را آزمايش و امتحان كنند كه اين جا محل امتحان است و بالاخره قيامتى هست و معادى، كه جايگاه رسيدگى به اعمال است و به فرموده ى حضرت على عليه السلام:
''اليوم عمل و لا حساب وغدا حساب و لا عمل''
''اين جهان فقط جايگاه عمل است نه حساب و سراى آخرت محل رسيدگى به اعمال و اجر و پاداش است نه محل عمل''.
پس به عبارت روشن تر دنيا به مثابه منزلگاهى است كه براى چند روزى در آن بسر مى بريم و لذا دل بستن به اين دنياى زود گذر و اسير شدن در چنگال آن، از جهل و عدم آگاهى انسان سر چشمه مى گيرد، زيرا به حكم عقل، دل بستن به منزلگاهى كه براى ايام معدودى محل سكونت انسان شده، امرى مذموم از نظر عقل و شرع مى باشد. و لذا غرق شدن در دنيا و ماديات و فراموش كردن آخرت، در آيات قرآن و روايات معصومين مورد مذمت شديد قرار گرفته است.