دنیا در نهج البلاغه

دنيا زود مى گذرد

رب مستقبل يوما ليس بمستدبره، و مغبوط ف ياوله لئله قامت بواكيه فى آخره. "حكمت 372"

ترجمه و شرح:

بسيار كسانى بودند كه در آغاز روز زنده بودند اما روز را به پايان نبردند و چه بسيار كسانى كه در آغاز شب زندگيشان مورد غبطه مردم بود اما پايان همان شب عزاداران به سوگشان در نشستند.

مبادا هم دنيا و هم آخرت را از دست دهيد

معاشر الناس، اتقوا الله فكم من مومل ما لا يبلغه، و بان ما لا يسكنه، و جامع ما سوف يتركه، و لعله من باطل جمعه، و من حق منعه: اصابه حراما، و احتمل به آثاما، قباء بوزره، و قدم على ربه اسفا لاهفا، قد "خسر الدنيا و الاخره، ذلك هو الخسران المبين". "حكمت 336"

ترجمه و شرح:

اى مردم از خدا بترسيد! چه بسيار آرزومندانى كه به آرزوى خويش نمى رسند و چه بسيار سازندگانى كه در آنچه ساخته اند سكونت نمى كنند، چه بسيارند جمع آورى كنندگانى كه به زودى آن را ترك مى گويند و شايد از طريق باطل جمع آورى كرده و يا حق آن را نپرداخته، از راه حرام به آن رسيده و گناهش را بر دوش كشيده اند، با افسوس و دريغ بر پروردگار خويش وارد مى شوند كه هم دنيا را از دست داده و هم آخرت را و اين است زيان آشكار.

در اين بيان نيز از بى وفايى دنيا بحث شده كه عده زيادى هستند كه زحمات فراوانى براى كسب دنيا متحمل مى شوند و جمع آورى اموال و ثروت را پيشه خود مى سازند ولى خودشان چندان استفاده اى از آنها نمى كنند و دير يا زود همه را مى گذارند و مى روند!