ترجمه اى است با مختصر توضى ميان دو هلال، همراه با ترجمه و شرح منظوم نهج البلاغه از محمد على انصارى قمى كه مجلد نخست از مجلدات دهگانه ى آن در سال 1327 شمسى به چاپ رسيده است.
"فى صفه الزهاد"
'كانوا قوما من اهل الدنيا و ليسوا من اهلها، فكانوا فيها كمن ليس منها، عملوا فيها بما يبصرون و بادروا فيها ما يحذرون، تقلب ابدانهم بين ظهرانى اهل الاخره. و يرون اهل الدنيا يعظمون موت اجسادهم و هم اشد اعظاما لموب قلوب احياءهم.' [ نهج البلاغه، خطبه ى 230. ]
نيكان مردمانى هستند كه از اهل دنيا نيستند و با اينكه در آن زندگى مى كنند، گويى در آن نمى باشند "مكانشان در جهان، لكن مرغ جانشان براى آشيانى ديگر به پرواز است". در دنيا عملشان براى چيزى است كه آن را مى نگرند و به دفع عذابى كه از آن ترسانند مى شتابند. "با اينكه با جهانيان به آميزشند" بدانهايشان بين اهل آخرت در گردش است. جهانيان را مى نگرند كه مرگ ابدانشان را بزر شمارند، ولى آنها مرگ دلهاى زنده ى خويش را بزرگتر شمارند
"همواره گريزان از گناهو مواظبند مبادا آئينه ى پاك و مصفاى دلشان را زنگ گناه تيره سازد."
[ محمد على انصارى قمى، نهج البلاغه منظوم ،ترجمه ى شرح و نظم، چاپ اول، كتابفروشى محمد على علمى، 1329 -1327، ش. ج 6،ص 47. ]