چشمه خورشید

''شماخ'' كه خود را از پيروان ادريس وانمود كرده بود، در فرصتى مناسب او را مسموم كرد. ولى اولياى خلافت او، پس از ادريس فرزند چهار ماهه ى در شكم مادرش را به عنوان خليفه برگزيدند و نام ادريس بر او نهادند. ادريس بن عبدالله را در شمار اصحاب امام صادق "ع" شمرده اند. ر. ك: انساب الاشراف، ج 3، صص 356 -355، تاريخ الطبرى، ج 8، صص 200 -198، مقاتل الطالبيين، صص 409 -406، الكامل فى التاريخ، ج 6، صص 94 -93، تاريخ الذهبى، ج 10، صص 37 -36، ابوزيد عبدالرحمن بن محمد بن خلدون، ديوان المبتدا و الخبر فى تاريخ العرب و البربر و من عاصرهم من ذوى الشان الاكبر "تاريخ ابن خلدون"، تحقيق خليل شماده و سهيل زكار، الطبعه الثانيه، دار الفكر، بيروت، 1408 ق. ج 1، "مقدمه" صص 34 -31، ج 3، ص 271، عمده الطالب، صص 184 -183، محمد بن على الغروى الحائرى الاردبيلى، جامع الرواه، دار الاضواء، بيروت، 1403 ق. ج 1، ص 76، عبدالله بن محمد بن حسن المامقانى، تنقيح المقال فى علم الرجال، المطبعه المرتضويه، النجف، 1352 ق. ج 1، ص 105، منتهى الامال، ج 1، صص 313 -312، السيد ابوالقاسم الموسوى الخوئى، معجم رجال الحديث و تفصيل طبقات الرواه، دار الزهراء، بيروت، 1403 ق. ج 3، ص 11، ادبيات انقلاب در شيعه، ج 2، ص 85، دايره المعارف تشيع، زير نظر احمد صدر حاج سيد جوادى، كامران فانى، بهاء الدين خرمشاهى، چاپ اول، نشر شهيد سعيد محبى، 1376 -1371 ش. ج 2، ص 40. ] از معركه ى فخ [ [''فخ'' ناحيه اى است نزديك مكه به مسافت شش ميل كه حسين بن على بن حسن ابن حسن بن حسن بن على بن ابى طالب "ع" مشهور به ''شهيد فخ'' يا ''صاحب فخ 2 در ذى قعده سال 169 هجرى در پى قيام خود از مدينه بر ضد عباسيان در اين محل با سپاه عباسى رو به رو شد و پس از نبردى سخت و قهرمانانه با ياران فداكار و با ايمانش به شهادت رسيدند و سه روز اجساد مطهرشان بر روى زمين باقى ماند و كسى آنها را دفن نكرد تا درندگان و مرغان گوشتخوار از بدنشان بخوردند. امام كاظم "ع" پس از شهادت حسين بن على صاحب فخ در قداست و كرامت و عظمت او فرمود: ''مضى و الله مسلما صالحا صواما آمرا بالمعروف ناهيا عن المنكر، ما كان فى اهل بيته مثله.'' "به خدا سوگند كه او به شهادت رسيد در حالى كه مسلمانى صالح و روزه دار و امر كننده ى به معروف و نهى كننده از منكر بود و همانند او در خاندانش يافت نمى شد". و امام جواد "ع" درباره مصيبت حادثه ى فخ فرمود: ''لم يكن لنا بعد الطف مصرع اعظم من فخ.'' "پس از واقعه ى كربلا براى ما قتلگاهى بزرگتر از حاديه ى فخ نبود". ''دعبل خزاعى'' شاعر متهد و بلند آوازه ى شيعه در يكى از ابيات ''تائيه ى'' مشهورش به ''فخ'' و ''صاحب فخ'' اشاره كرده و چنين سروده است: