در مقام اثبات و تحقق خارجى، رضايت مردم را در شكلگيرى و بقاى حكومت، اساسى مىشمارد. وى در مباحث مقبوليت اجتماعى حكومت بر مبناى مايههاى اخلاق مدنى، الگوى رفتارىاى را به نام رابطه «اُبُوَّتَ و بُنُوَّتٍ» بين حكومت و مردم طراحى كرده كه در آن نقش مشاركت مردم را در قالب «تعاون مدني» بيان كرده است؛ بدين معنا كه حكومت اگر به وظايف خود عمل كند مردم او را كمك خواهند كرد و اگر تخطى نمايد با او با نصيحت، انتقاد و مخالفت رفتار مىكنند.