كسى كه از خويشاوندان خود دست بكشد، در حقيقت يك دست از آنها گرفته شده، اما از او دستهاى زيادى گرفته شده است
على (عليه السلام) در زمينه سرشت انسان چنين مىگويد: قلب آدمى داراى صفات پسنديده و صفات ناپسندى بر خلاف آنها مىباشد: اگر اميد، به آن روى آورد طمع آن را خوار مىگرداند. و اگر طمع در آن بجوش آيد، حرص نابودش مىسازد و اگر خشم براى آن پيش آيد تندى و غضب به آن سخت مىگيرد. و اگر خشنودى آن را خوشبخت كند خوددارى (از زيانها) را فراموش مىكند. و اگر ترس آن را فراگيرد دورى جستن (از كار) مشغولش مىدارد، و اگر امنيت آن گسترش يابد غفلت آن را مىربايد. و اگر مالى بدست آورد بىنيازى آن را به ناسپاسى مىكشاند. و اگر به مصيبتى دچار شود بىتابى رسوايش مىكند. و اگر فقر و تنگدستى آن را بگزد سختى و بلا گرفتارش مىكند. و اگر گرسنگى بر آن سخت گيرد ناتوانى آن را از پاى در مىآورد. و اگر سيرى آن از حد بگذرد پرى شكم آنرا آزار مىدهد. پس هر كوتاهى در باره آن زيان آور و هر زيادهروى نسبت به آن تباه كننده مىباشد