در نگاه چنين زائري، برجستگي كعبه تنها به لحاظ ارتفاع ديوارهاي آن نيست، بلكه همان طور كه وجود مبارك پيغمبرصلي الله عليه و آله و سلم مرفوعالذِكر است: (ورفعنا لك ذكرك)[1]، كعبه نيز برجستگي ذكري دارد؛ زيرا كعابت و برجستگي اختصاص به برجستگي روي پا و روي سنگ و گل ندارد، وگرنه گذشته از آن كه كعبه در گودترين نقطه مكه قرار گرفته، آنسان كه سيل آن را تهديد ميكند، اكنون كعبه در ميان ساختمانها و برجهاي بلند احاطه شده، به گونهاي كه تنها منارههاي مسجدالحرام پيداست، و برجستگي آن مشهود نيست. بنابراين، برجستگي كعبه در رفعت الهي نام و ياد آن است كه مايه رفعت طائفان است.
بنيانگذاري و تعيين ابعاد و شكل كعبه به هدايت خدايي بود كه (أعطي كلّ شيءٍ خلقه ثمّ هدي)[2]. خداوند در اين باره ميفرمايد: (وإذ بوأنا لإبراهيم مكان البيت أن لا تشرك بي شيئاً)[3]. اين آيه بدين معناست كه جايگاه كعبه و تعيين مكان و هندسه تأسيس آن بر مبناي توحيد صرف است كه هيچ شركي، اعم از شرك جلي، مانند وثنيت و بتپرستي و شرك خفي، مانند ريا، آن را آلوده نميسازد؛ زيرا نكرهاي(شيئاً) كه در پي نفي(لاتشرك) آمده، اين نفي را به همه مصاديق آن نكره، يعني شرك انتقال ميدهد.
[1] ـ سوره انشراح، آيه 4. [2] ـ سوره طه، آيه 50. [3] ـ سوره حج، آيه 26.