صهبای حج نسخه متنی

(لا تفتّح
لهم أبواب السّماء)[1]، نه آسماني كه كافران به آن رفت‏وآمد مي‏كنند و جايگاه ستارگان است. پس آن بيت، كه در جاي معين مادّي و فيزيكي نيست، معمور به عبادت فرشته‏هاست، چنانكه مسجدْ در زمين معمور به عبادت مؤمنان است.

شاهد بر تجرد مزبور اينكه، فرشتگان حامل عرش، وحي الهي را درك كرده، بر قلب پيغمبرصلي الله عليه و آله و سلم نازل مي‏كنند: (نزل به الروح الأمين* علي قلبك لتكون من المنذرين)[2]. بنابراين، فرشته‏اي كه بر قلب فرود مي‏آيد و از قلب خارج مي‏شود امري مجرّد است.

البته منظور از اين قلب، عضو صنوبري شكل جسماني نيست كه حيوانات نيز آن را دارند. مراد از قلب در اينجا آن لطيفه و فؤاد الهي و امر غيبي است كه معارف را درك مي‏كند: (لمن كان له قلب أو ألقي السمع وهو شهيد)[3]؛ چنانكه مراد از قلب در آيه شريفه (في قلوبهم مرضٌ فزادهم الله مرضاً)[4]، قلب مادّي نيست؛ زيرا ممكن است پزشك متخصص قلب با مشاهده نوار قلب يك منافق بگويد: قلب تو سالم است. منظور پزشك از قلب، اندام گرداننده خون در بدن است كه در سمت چپ سينه قرار گرفته است. پس چون قلبِ مطرحِ در آيه (نزل به الروح الأمين* علي قلبك) مجرّد است فرشته‏اي كه حامل وحي است و در قلب مي‏نشيند نيز مجرّد است. بالاتر از عرش، كه حاملان آن فرشتگان هستند، اسماي حسناي خداوند است.

اگر حاجي و معتمر، زميني‏انديش باشد او بر گرد همين كعبه طواف مي‏كند، او تنها به اين فكر است كه از محدوده فقهي مطاف(26/5ذراع يا 13متر و اندي) نگذرد. اما كسي كه همت و انديشه والاتري دارد بر گِرد كعبه و
بيت‏المعمور مي‏گردد و طواف‏كننده ژرف‏نگري كه برتر از ديگران مي‏انديشد، بر گِرد كعبه وبيت‏المعمور و عرش مي‏گردد و چنين حاجي و معتمري، قلب او عرش رحمان‏مي‏شود و تنها اوحدي از معتمران و حاجيان، بر گرد تسبيحات اربعه مي‏گردند.

[1] ـ سوره اعراف، آيه 40.

[2] ـ سوره شعراء، آيات 194 ـ 193.

[3] ـ سوره ق، آيه 37.

[4] ـ سوره بقره، آيه 10.