بنابراين، دستهاي آلوده آن را لمس نكنند، چنانكه قرآن كريم نيز در كتابي است مكنون كه جز پاكان بر آن دست نسايند. يعني ظاهر قرآن و خطوط مكتوب آن را جز كساني كه از حَدَث پاك هستند، لمس نكنند و باطن و معارف والاي آن را جز كساني كه از گناه پاكند به لمس درنياورند و اينان همان خاندان وحيو رسالتند كه خداوند درباره آنها فرمود: (إنّما يريد الله ليذهب عنكم الرِّجس أهل البيت ويطهِّركم تطهيراً)[1].
كعبه پاك نيز چنين است كه جز پاكانْ ديگري بر گِرد آن طواف نميكند و در شئون گوناگون زندگي خود آن را فراروي خويش قرار نميدهد كه طيّب از آنِ طيّب است همچنان كه خبيث از آنِ خبيث[2].
همچنان كه قرآن كريم آئينه بيزنگاري است كه بيننده، سيماي زيبا يا زشت خود را در آن ميبيند و از همينرو خداوند با آن هر كس را كه در پي خشنودي اوست به راههاي امن رهنمون ميشود[3] و فاسقان را بدان گمراه ميكند[4]، كعبه نيز آئينه بيغباري است كه بيننده چهره زيبا يا زشت خود را در آن مينگرد و بدان هر كه را خواهد هدايت و هر كه را خواهد گمراه ميكند و اين گمراهان همان كساني هستند كه آيه (وما كان صلوتهم عند البيْت إلاّ مكاءً وتصديةً)[5] درباره آنها نازل شده است.
[1] ـ سوره احزاب، آيه 33. [2] ـ سوره نور، آيه 26. [3] ـ سوره مائده، آيه 16. [4] ـ سوره بقره، آيه 26. [5] ـ سوره انفال، آيه 35. از ديگر سنن جاهلي اين بود كه مشركان خود را ملزم ميدانستند كه لباسي را كه به هنگام طواف بر تن داشتند صدقه بدهند. همچنين براساس پنداري جاهلي بر اين باور بودند كه با لباسي كه در آن معصيتي از انسان سرزده نميتوان طواف كرد. آنان به خاطر اين دو اعتقاد جاهلي، با بدن عريان طواف ميكردند. از اينرو اميرالمؤمنين علي(عليهالسلام) از طرف رسول اكرمصلي الله عليه و آله و سلم مأمور ابلاغ اين فرمان الهي شد كه از اين پس هيچ مشركي حق ورود به مسجدالحرام ندارد، چنانكه هيچكس مجاز نيست برهنه طواف كند: «فلا يقربوا المسجدالحرام بعد عامهم هذا» (سورهتوبه، آيه28)؛ «إنّ رسولاللهصلي الله عليه و آله و سلم بعث عليّا(عليهالسلام) ينادي: لا يحجّ بعد هذا العام مشرك، ولا يطوف بالبيت عريان». چنانكه اميرالمؤمنين علي(عليهالسلام) نيز فرمود: «إن رسول اللهصلي الله عليه و آله و سلم أمرني عن الله أن لا يطوف بالبيت عريان و لا يقرب المسجد الحرام مشرك بعد هذا العام»(وسائل الشيعه، ج9، ص463).