صهبای حج نسخه متنی

ناپاكاني كه به رجس شرك آلوده شده و به لوث طغيان و تمرّد تن داده بودند، هرگز نمي‏توانستند كعبه را ادراك كنند و در حريم آن به نماز، توفيق يابند، از اين‏رو عبادتشان در مدار پاكترين پايگاههاي عبادي به صورت سوت‏كشيدن و كف‏زدن ظهور مي‏كرد: (وما كان صلوتهم عند البيت إلاّ مُكاءً وتصدية). اينان توفيق طواف بر گِرد كعبه و گزاردن نماز به طرف آن و ديگر امور عبادي نظير آنها را ندارند؛ زيرا كعبه به عنوان بيت خدايي كه منزهِ از حلول در مكان و مبرّاي از حصر در زمان و مُقَدَّسِ از نياز و مُسَبَّحِ از حاجت به چيزي يا كسي است معرفي شده و نيز به عنوان مهمانسراي ضيوف‏الرحمان به دست خليل‏الله و ذبيح‏الله(عليهماالسلام) از لوث هر شركي تطهير شد: (وعهدنا إلي إبراهيم وإسمعيل أن طهّرا بيتي للطائفين والعاكفين والرُّكَّع السجود)[1].

آيه شريفه مزبور، صغراي قياسي است كه كبراي كلي آن در سوره توبه آمده است: (لمسجد أُسس علي التقوي من أوّل يومٍ أحقّ أن تقوم فيه)[2]. گرچه اين آيه درباره مسجد قباست، امّا يك اصل كلي است؛ زيرا همه مساجد فروعات كعبه است؛ چون هر مسجدي يك محراب دارد كه به‏منزله چشم اوست و اين چشم به سمت كعبه متوجه است. پس همه مساجد به پاس احترام كعبه محترم است. خداي سبحان با صراحت درباره كعبه فرمود: اين كعبه بر طهارت بنا نهاده شد: (أن طهّرا بيتي للطائفين والعاكفين والرُّكَّع السجود). بنابراين، بارزترين مصداق (لمسجد أُسس علي التقوي من أوّل يومٍ أحقّ أن تقوم فيه) كعبه و
مسجدالحرام است.

[1] ـ سوره بقره، آيه 125.

[2] ـ سوره توبه، آيه 108.