پس اگر اين خانه وانهاده شود مهلت داده نشويد: «واللهَ اللهَ في بيت ربكم لا تُخلّوه ما بقيتم فإنه إن ترك لم تناظروا»[1]؛ زيرا ترك خانه خدا و وانهادن آن به منزله فروريختن ستوني است كه كسي هم كه بدان تكيه داده با آن سقوط ميكند و از راه راست رويگردان و ساقط ميشود: (عن الصّراط لناكبون)[2]، و فروميافتد و سقوط ميكند: (لا تطغوا فيه فيحلَّ عليكم غضبي ومن يحلل عليه غضبي فقد هوي)[3].
همچنين امام باقر(عليه السلام) فرمود: سزاوار نيست كسي بنايي بلندتر از كعبه بسازد: «لاينبغي لأحد أن يرفع بناء فوق الكعبة»[4]؛ زيرا همانگونه كه اسلام برتر است و چيزي بر آن برتري ندارد، بر اسلام ممثّل، يعني كعبه نيز نبايد بنايي برتري گيرد، و از آن جهت كه كعبه مايه قيام و قوام مردم است، در ميان زمين نهاده شده تا تكليف براي اهل خاور و باختر به يكسان باشد[5].
همچنان كه هيچ چيز در پيشگاه خداوند محبوبتر از اسلامِ متمثّل در كعبه نيست، هيچ بقعهاي هم در زمين براي خداي سبحان محبوبتر از كعبه نيست. از اينرو امام صادق(عليه السلام) فرمود: خداوند از هر چيز، چيزي برگزيد و از زمين جايگاه كعبه را اختيار كرد: «إن الله اختار من كل شيء شيئا واختار من الأرض موضع الكعبة»[6].
راز اين نكته آن است كه كعبه مثالي است براي عرش كه تدبير همه اشياء از آن ميباشد و نيز اينكه كعبه بر توحيد محض تأسيس شده و پايههاي آن بر شالوده خلوص نهاده و برافراشته شده و از لوثْ پالوده گشته است و جز پاكان به گِرد آن طواف نكنند و كهنترين خانهاي است كه براي مردم قرار داده شده و ميزان حريّت و ميعادگاه و محل امن مردم و مايه قيام آنان به قِسط و داد است.
[1] ـ نهج البلاغه، نامه 47، بند 6. [2] ـ سوره مؤمنون، آيه 74. [3] ـ سوره طه، آيه 81. [4] ـ وسائل الشيعه، ج 9، ص 343. [5] ـ همان، ص 348. [6] ـ همان.