به عبارت ديگر، كعبه و حرمتش، زمزم و شرافتش، صفا و مروه و صفايش، قربانگاه و تقواي قرباني‏اش، رمي جمرات و طرد شيطانش، عرفات و نيايش خالصانه‏اش، و سرزمين حرم با همه بركاتش، در پرتو ولايت و امامتِ رسول خدا و اهل بيت(عليهم السلام) است. پس اگر كعبه به همه شرافتها مزيّن است، روح عمل و مناسكش ولايت و امامت و شناخت امام و خضوع در برابر اوست. از اين‏رو آنگاه كه فضايل اميرالمؤمنين امام علي(عليه السلام) مطرح شد و عدّه‏اي خود را برتر مي‏پنداشتند، خداوند در بيان برتري آن حضرت به عنوان برجسته‏ترين مصداق اهل ايمان و جهاد فرمود: سيراب كردن حاجيان و عهده‏داري تعمير كعبه، هرگز همتاي ايمان مؤمنان به مبدأ و معاد، و هجرت و جهاد آنان در راه خدا نيست:

(أجعلتم سقاية الحاج وعمارة المسجد الحرام كمن امن بالله واليوم الاخر وجاهد في سبيل الله)[1].

كعبه، منكر ولايت را پناه نمي‏دهد

گرچه خداي سبحان كعبه و مسجدالحرام را به عظمت ستود و فرمود: هر كس نسبت به كعبه و حرم قصد سوء و الحاد كند ما او را به عذاب دردناك گرفتار مي‏كنيم: (ومن يرد فيه بإلحادٍ بظلمٍ نذقه من عذابٍ أليم)[2]، و نيز سپاه ابرهه را كه قصد ستم به كعبه داشتند به قهر خود گرفتار ساخت: (ألم تر كيف فعل ربُّك بأصحاب الفيل* ألم يجعل كيدهم في تضليل* وأرسل عليهم طيراً أبابيل* ترميهم بحجارةٍ من سجّيل* فجعلهم كعصفٍ مأكول)[3]

[1] ـ بحار، ج 22، ص 288 «سوره توبه، آيه 19».

[2] ـ سوره حج، آيه 25.

[3] ـ سوره فيل، آيات 5 ـ 1.