در فرهنگ وحي و زبان قرآن، امتثال دستورهاي الهي، به ويژه زيارت كعبه، اختصاص به مردم سرزمين معين ندارد و افراد هيچ منطقه به انجام مناسك حج از افراد منطقه ديگر سزاوارتر نيستند و بُعد منزل در اين سفر روحاني همچون قرب منزل است: (إنّ الَّذين كَفَروا ويَصدُّون عن سبيل الله والْمسجدِ الحرام الَّذي جَعَلناه للنّاس سَواءً الْعاكف فيه والْباد)[1]. بر اساس اين آيه كريمه، مسجدي كه در حريم كعبه بنا نهاده شده و محل نماز و نيايش و طواف است براي همه مردم به طور مساوي قرار داده شده و هيچ فرقي در اين جهت، بين ساكنان مكه و مسافراني كه از نقاط ديگر جهان به آن سو سفر ميكنند، نيست.
بررسي ابعاد گوناگون حج، جهاني بودن آن را بهخوبي تبيين ميكند؛ زيرا همانگونه كه اسلام رفتن به سوي كعبه را «هجرت همگان به سوي خدا» ميشمارد و اين هجرت را در پهنه عالم ضروري ميداند، اديان الهي ديگر نيز حج را دستوري رسمي ميدانند. گواه بر شهرت حج اين كه تاريخ ارقام سالها را با ميزان حج تعيين ميكردند، چنانكه در ماجراي موسي و شعيب(عليهماالسلام) از مدت هشت سال به «هشتحج» تعبير شده است: (علي أن تأجرني ثماني حجج)[2]؛ زيرا در هر سال يكبار حج به جاآورده ميشود؛ بنابراين، هشتحج معادل هشتسال است.
[1] ـ سوره حج، آيه 25. [2] ـ سوره قصص، آيه 27.