صهبای حج نسخه متنی

پس حج به عنوان يكي از مهمترين مظاهر اسلام، براي تحقّق دو اصل كليّت و دوام، شايسته است و از همين‏رو آنچه براي ابراهيم خليل و پيش از او براي آدم(عليهماالسلام) اتفاق افتاد براي خاتم پيغمبران‏صلي الله عليه و آله و سلم نيز روي داد. از اين‏رو حج،
منسكي ويژه براي يك ملّت يا يك عصر خاص نيست، بلكه حج كلي و دائم است و از همين‏روست كه در ميان اُمم و اقوام گذشته و در طول قرون از تطاول سالها و روزها در امان مانده است.

بر اساس آنچه بيان شد، حجّ بايد تبلوربخش دو اصل مذكور باشد وگرنه براي جهانيان هدايت نخواهد بود، بلكه شيوه‏اي خواهد شد براي قومي خاص و اين خلاف مباني تشريع حجّ و هميشگي و همگاني بودن آن است، چنانكه اميرالمؤمنين(عليه‏السلام) فرمود: نمي‏بينيد كه خداي سبحان، پيشينيان از آدم(عليه‏السلام) تا پسينيان از اين عالم را به سنگهايي آزمود كه نه زيان مي‏رسانند و نه سود مي‏بخشند و نه مي‏بينند و نه مي‏شنوند. پس خدا آن را خانه با حرمتِ خود ساخت و آن را موجب پايداري و پابرجايي مردم گردانيد: «ألا تروْن أن الله سبحانه اختبر الأولين من لَدُن آدم صلوات الله عليه إلي الاخرين من هذا العالم بأحجارٍ لا تضرّ ولا تنْفع ولا تبْصر ولا تسْمع فجعلها بيته الحرام الذي جعله للناس قياما»[1].

[1] ـ نهج البلاغه، خطبه 192، بند 54 ـ 53.