خداي سبحان، حاجّ و معتمر را در شمار شعائر خود آورده است: (يا أيّها الّذين امنوا لا تُحلّوا شعائر الله ولا الشهر الحرام ولا الهَدي ولا القلائد ولا امّين البيت الحرام يبتغون فضلاً من ربّهم ورضوانا)[1]. حاجي از اَوان عزم بر زيارت، جزو شعائر الهي است. از اينرو هنگام تهيه مقدّمات سفر و در مبادي خروجي و ورودي و نيز در ارائه خدمات به او و همچنين هنگام خريد و فروش و مانند آن، در طول سفر حج و عمره، توهين به او و ايجاد مشكلات براي وي جايز نيست.
از آنجا كه خطاب مذكور عام است، خود حجگزار نيز مكلف است ارج و حرمتي را كه خداوند برايش نهاده، پاس بدارد و از اعمال وهنآميز بپرهيزد. البته روشن است كسي كه از سفر حج و عمره، قصد سياحت، تجارت، شهرت و مانند آن را دارد جزو حُرمات الهي نيست.
زائراني دعوتشدگان حقّ و شايسته آن تكريم الهيهستند كه واجد شرايط و اوصاف خاصي باشند. قرآن كريم آن اوصاف را هم به نحو عموم بيان كرد و هم مصاديق آن را ذكر فرمود. آن شرايط عام در تعهد الهي معمار و دستيار كعبه، يعني حضرت ابراهيم و اسماعيل(عليهما السلام) اين گونه بيان شد: (وعَهِدنا إلي إبراهيم وإسمعيل أن طهّرا بيتي للطائفين والعاكفين والرُّكَّع السّجود)[2]. و بر اساس آيه شريفه (محمّد رسول الله والّذين معه أشدّاء علي الكفّار رحماء بينهم تراهم رُكّعاً سجّداً يبتغون فضلاً من الله ورضواناً... )[3]، مصداق «راكعان و ساجداني» كه حضرت خليل و ذبيح(عليهما السلام) مأمور تطهير بيت الله براي ضيافت آنان شدند، امت راستين رسول اكرمصلي الله عليه و آله و سلم هستند كه در كنار نماز و ركوع و سجود، صلابت ابراهيمي را عليه نمروديان و سران كفر و نفاق و طغيان دارند و رأفت خليلالرحمان را نسبت به مسلمانان محروم سراسر جهان اسلام دارا هستند.
[1] ـ سوره مائده، آيه 2. [2] ـ سوره بقره، آيه 125. [3] ـ سوره فتح، آيه 29.