از آنجا كه حج، توحيد ناب است و در آن شركي نيست و بلكه هر گونه بت را طرد ميكند، استحباب دخول به مسجدالحرام از باب «بني شيبه» نيز رازي در همين راستا دارد. سرّ آن طبق بيان امام صادق(عليه السلام) اين است: هنگامي كه امام علي(عليه السلام) بر دوش رسول اكرمصلي الله عليه و آله و سلم رفت و بت «هبل» را از بالاي كعبه به زير انداخت، آن بت در باب بني شيبه به خاك سپرده شد، از آن پس ورود به مسجدالحرام، از باب بني شيبه سنّت شد[1].
اين شيوه، يعني گذاردن «هبل» در زير گامها و لگدمال كردن آن، نمونهاي والا براي به فراموشي سپردن شرك و ميراندن آن به بدترين شكل است؛ زيرا هنگامي كه حق جلوه كند، مجالي براي باطل سابق يا لاحق باقي نميماند: (قل جاء الحقُّ وما يبدي الباطل وما يعيد)[2]. به عبارت ديگر حق با باطل اُلفت و سازگاري نداشته جمع نميشود و باطل جايگاهي ندارد، چه بخواهد باطل سابق دوباره اعاده گردد، يا آنكه باطلي نو به ظهور آيد. پس با وجود حق، باطل را اعاده و ابتدايي نيست.
[1] ـ وسائل الشيعه، ج 9، ص 323. [2] ـ سوره سبأ، آيه 49.