گرچه همه حالات زندگي براي نيايش مناسب است ولي دوران پربار حج وحضور در مواقف آن، شكوه بيشتري براي دعا و تأثير فراوانتري براي نيايش به درگاه پروردگار جهان دارد و چون دعا از ضمير صاف، مورد قبول است و احرام و آهنگ كعبه آزاد و پاك، در تصفيه ضمير تأثير به سزايي دارد، نيايش در حج و دعا در مواقف آن بهترين اثرها را به همراه خواهد داشت. از اينرو براي هر برنامه از مناسك حج، دستور ويژهاي در مورد نيايش داده شده است و عمده آن دعاي عرفه در صحراي عرفات و همراه توده مردم گردآمده از سراسر جهان و عُشاق مشعر و مشتاقان كوي مناست.
روايات فراواني درباره اعمال روز عرفه و هنگام وقوف در عرفات، بهويژهكيفيت دعا در آن موقف نقل شده كه بخشي از آنها در خصوص دعاهاي آنروز، مانند دعاي عرفه امام حسين و دعاي امام سجّاد(عليهماالسلام) استوبخشي نيز در اهتمام و ترغيب به دعا كردن به ديگران است، به گونهايكهبرخي شاگردان اهل بيت عصمت و طهارت(عليهم السلام) همه همّ خودرا در آن سرزمين كه دعاها در آن مستجاب است، صرف دعا براي غير ميكردند.
عليبن ابراهيم در اين باره از پدرش نقل كرده كه گفت:
عبداللهبن جندب را در عرفات ديدم كه زماني طولاني دست به سوي آسمان بلند كرده، سيلاب اشك از گونههايش بر زمين سرازير بود، به گونهاي كه من شخص ديگري را اينچنين در حال مناجات نديدم. هنگامي كه مردم از عرفات عازم مشعر بودند به او گفتم: كسي را بهتر از تو در حال نيايش نديدم. عبدالله گفت: به خدا سوگند در آن حال فقط برادرانم را دعا ميكردم؛ زيرا از امام كاظم(عليه السلام) شنيدم كه فرمود: كسي كه به دور از چشم برادر(ايماني)اش در حق وي دعا كند از جانب عرش ندا داده ميشود كه صدهزار برابر آنچه براي او خواستي نصيب تو خواهد شد:
«من دعا لأخيه بظهر الغيب نودي من العرش: ولك مأة ألف ضعف مثله».