صهبای حج نسخه متنی

«الدُّعاء كهف الإجابة كما أنّ السّحاب كهف المطر»[1] به خوبي روشن است. طبق اين بيان نوراني همان‏طور كه ابر، قرارگاه باران است، دعا نيز قرارگاه اجابت است. به بيان ديگر، اجابت در درون دعاست، همانطور كه باران در نهاد ابر تعبيه شده است. بنابراين، چنانچه كسي با حسن ظن و خالصانه و عارفانه و به نحو عام دعا كند، خدا هم اجابت خواهد كرد. بخش مهمّي از پيروزي انبياي بزرگ(عليهم السلام) نيز به بركت دعا بوده است؛ زيرا تظاهرات و عمليات، بخش «جسماني» پيروزي را تشكيل مي‏دهد ولي دعا و نيايش «روح» ظفر است؛ چنانكه امام علي‏بن موسي‏الرضا(عليه السلام) همواره به اطرافيان خويش مي‏فرمود: بر شما باد به سلاح پيامبران: «عليكم بسلاح الأنبياء». آنگاه در پاسخ اينكه سلاح آنان چه بود؟ مي‏فرمود: دعا[2].

دعا تنها چيزي است كه خدا آن را به انسان تمليك كرده است. انسان جز دعا و تضرع در پيشگاه خداوند مالك چيزي نيست: «يا سريع الرضا اغفر لمن لا يملك إلاّ الدّعاء»[3]. از اين‏رو در برابر دشمن درون، سلاحي جز ناله ندارد: «وسلاحه البكاء»[4]. دشمن بيرون را مي‏توان با سلاح سبك و سنگين از پا درآورد ولي شيطان و دشمن سرسخت درون را تنها با اشك در برابر خدا مي‏توان رام كرد. بنابراين، كسي كه اهل ناله نيست، مسلح نيست و اگر كسي مسلح نباشد پيروز نخواهد شد؛ زيرا انسان تا زماني كه خود را مي‏بيند، خدا را نمي‏بيند و به درگاه او تضرّع و اظهار عجز نمي‏كند، وقتي ننالد در نبرد با اهريمن درون و بيرون شكست مي‏خورد.

[1] ـ كافي، ج 2، ص 471.

[2] ـ همان، ص 468.

[3] ـ مفاتيح الجنان، دعاي كميل.

[4] ـ همان.