عهده‏دار تبليغ آن شد: (وأذان من الله ورسوله إلي النّاس يوم الحج الأكبر أنّ الله بري‏ء من المشركين ورسولُه)[1].

اين حوادث و نظاير آنها نشان مي‏دهد كه زمان حج از جهات يادشده نيز فضيلت دارد، چون هر زماني را متزمّن آن، «شرف» و هر مكاني را متمكّن آن، «فخر» مي‏بخشد وگرنه در گوهره زمان و مكان فرقي بين اجزاء و ابعادش نيست.

تنظيم قراردادها به نام حج

براي اينكه سنّت ابراهيمي حج و نام و ياد آن زنده بماند، انبياي ابراهيمي(عليهم‏السلام) از ساده‏ترين قراردادها تا مهمترين آنها را در موسم حج و يا به نام حج تنظيم مي‏كردند؛ چنانكه در پيمان اجاره و استيجار موسي و شعيب(عليهما السلام)، همانطور كه قبلاً گذشت، حضرت شعيب به موساي كليم فرمود: (علي أن تأجرني ثماني حجج)[2]. آن حضرت از «هشت‏سال» تعبير به «هشت‏حج» كرد و فرمود: مدت اجاره هشت حج است؛ چون سالي يك‏بار حج برگزار مي‏شود، پس هر حجّي نشانه يك سال است. اين ساده‏ترين قراردادي است كه بر اساس حج منعقد است.

همچنين موسوم‏شدن و اشتهار اين ماه به «ذوالحجّة»، حتي در دوران جاهليت، براي آن است كه «حج‏البيت» در آن ماه انجام مي‏شود. مطلب مزبور افزون بر اهميّت مراسم حج، نشان شهرت آن نيز هست.

[1] ـ بحار، ج 35، ص 303 «سوره توبه، آيه 3».

[2] ـ سوره قصص، آيه 27.