صهبای حج نسخه متنی

«طبتم وطابت
الأرض الّتي فيها دفنتم»[1]. از اين‏رو اگر جهاد به شهادت منتهي شد، عملي با آن برابري نخواهد كرد؛ زيرا شهيدْ روزگار و سرزمين خود را مرهون خون خود مي‏كند.

در زيارت مزبور، صغراي يك قياس آمده كه «قتلگاه و مدفن شهيدان، طيب است» و كبراي اين قياس، در قرآن كريم آمده كه سرزمين پاك و طيّب، ميوه‏اش به اذن خداوند شكوفا شده، ثمراتش به ديگران مي‏رسد: (والبلد الطيّب يخرج نباتُه بإذن ربّه)[2].

البته به نظر مي‏رسد كه برتري حج و ايام ويژه آن نسبت به جهاد بدون شهادت تنها به لحاظ جنبه عبادي آن نباشد، بلكه جهات ديگري نيز در اين برتري سهم دارد.

مهمترين حادثه‏اي كه در بيست‏وپنجم ذيقعده(از ماههاي حج) رخ داد، «دحوالأرض» است. «دَحوالأرض» آن گونه كه در برخي روايات آمده، بدين معناست كه زمين كعبه و حرم خدا، در اين روز ظاهر شد و گسترش يافت[3].

در دهه نخست ذيحجه مهمترين حادثه تاريخي كه رخ داد نزول سوره برائت و ابلاغ آن به دست امير تبرّي، علي‏بن ابي‏طالب(سلام‏الله‏عليه) است. ابتدا صاحبان سقيفه، اميد دريافت مأموريّت براي ابلاغ و قرائت آن سوره را داشتند، ولي همان وحيي كه تبرّي را آورد، دستور ابلاغش را نيز داد كه اين تبرّي را بايد كسي كه خود مظهر تولّي و تبرّي است، ابلاغ كند، و اي پيامبر! جز تو يا آنكه از تو و به منزله جان توست شايستگي اين مسئوليت را ندارد: «لا يؤدّيها إلاّ أنت أو رجل منك». از اين‏رو امير مؤمنان، امام علي(عليه‏السلام) كه نفْس رسول اكرم‏صلي الله عليه و آله و سلم است[4]

[1] ـ مفاتيح الجنان، زيارات مطلقه امام حسين (عليه‏السلام)، زيارت هفتم.

[2] ـ سوره اعراف، آيه 58.

[3] ـ وسائل الشيعه، ج7، ص332 ـ 331 و ج9، ص348 ـ 347.

[4] ـ سوره آل عمران، آيه 61: «فقل تعالوا ندع... أنفسنا وأنفسكم... ».