صهبای حج

5 ـ تفرّد مردم از جمع و نيز ديدن آيتهاي روشني كه زماني كه در ديار خود بودند، اين آيتها برايشان پنهان بود.

6 ـ پوشيدن جامه‏اي شبيه كفن كه همان لباس احرام است و براي حج‏گزار مستحب است كه در آن دو جامه كفن شود، چنان كه پيغمبر گرامي‏صلي الله عليه و آله و سلم نيز در جامه‏هاي احرامش كفن شد[1].

7 ـ تذلّل و فروتني آنان براي خدا، به‏گونه‏اي كه پياده و بلكه با پاي برهنه حج كنند؛ زيرا روايت شده است: خداوند با چيزي بهتر از پياده‏روي عبادت نشود: «ما عبد الله بشي‏ء أفضل من المشي»[2]. از اين‏رو امام حسن(عليه السلام) با پاي پياده بيست حج گزارد[3]. در اين باره امام صادق(عليه السلام) فرمود: سعي بين صفا و مروه، براي شكستن و ذلت جبّاران است: «جعل السعي بين الصفا والمروة مذلّة للجبارين»[4]. همچنين آن حضرت درباره آيه شريفه (ذلك يومٌ مجموعٌ له النّاسُ وذلك يومٌ مشهود)[5] فرمود: مقصود از (يوم مشهود) روز عرفه است و مقصود از (مجموعٌ له الناس) روز قيامت است[6].

8 ـ اعتراف مردم به گناهاني كه مرتكب شده‏اند. چنان كه در حديث است كه امام صادق(عليه السلام) پشت خود را برهنه كرد و در برابر آفتاب گرفت در حالي كه مي‏فرمود: «لبيك في المذنبين لبيك»[7] و چون آن حضرت به ملتزم رسيد به اطرافيان خويش فرمود: از من دور شويد تا در اين مكان براي پروردگارم به گناهان خويش اعتراف كنم...: «أميطوا عنّي حتي أقر لربّي بذنوبي في هذا المكان... »[8].

[1] ـ وسائل الشيعه، ج 9، ص 37.

[2] ـ همان، ج 8، ص 55.

[3] ـ همان.

[4] ـ همان، ج 9، ص 511.

[5] ـ سوره هود، آيه 103.

[6] ـ وسائل الشيعه، ج 10، ص 23.

[7] ـ همان، ج 9، ص 55.

[8] ـ همان، ص 424.