صهبای حج نسخه متنی

و انسان از برادر و
مادرو پدر و همسر و فرزندانش مي‏گريزد[1] و دوستي و سوداگري و شفاعت در آنجاوجود ندارد[2] و خلاصه روزي كه هيچ‏كس، ديگري را به‏كار نيايد و به‏جاي‏ديگري مجازات نبيند[3] و كسي براي كس ديگر نمي‏تواند كاري بكند و فرمان در آن روز از آنِ خداست[4]، حج نيز تجسمي از حشر مردم در روز قيامت و برهنگي آنان در معاد است. در اينجا به نمونه‏هايي از تجلّي معاد در حج اشاره مي‏شود:

1 ـ گرد آمدن حج‏گزاران در ميقاتها و مواقفي كه در آنجا بر اثر خوف و فزع، خواب ندارند.

2 ـ عاري بودن آنان از پوشاك و مظاهر زندگي دنيوي. پس عده‏اي مجال نمي‏يابند تا بگويند: ما در اثاث و منظر نكوتريم[5].

3 ـ پيراسته شدن آنها از زيورها و گنجينه‏هاي دنيوي. بنابراين، جايي باقي نمي‏ماند تا قومي بگويند: اي كاش به ما نيز همانند آنچه به فلاني داده شد، داده بودند[6] و نيز مجالي نمي‏ماند تا كسي با زيور و زينت خود در ميان قومي ظاهر شود[7].

4 ـ فرار آنها از غير خدا به سوي خدا، چنانكه امام باقر(عليه السلام) در تفسير (فَفِرّوا إلي الله)[8]، فرمود: مراد اين است كه حج به جا آوريد: «حجّوا إلي الله عزّوجلّ»[9].

[1] ـ سوره عبس، آيات 36 ـ 34.

[2] ـ سوره بقره، آيه 254.

[3] ـ سوره بقره، آيه 48.

[4] ـ سوره انفطار، آيه 19.

[5] ـ سوره مريم، آيه 74.

[6] ـ سوره قصص، آيه 79.

[7] ـ همان.

[8] ـ سوره ذاريات، آيه 50.

[9] ـ وسائل الشيعه، ج 8، ص 5.