دیوان شمس

مولانا جلال الدین محمد بلخی

نسخه متنی -صفحه : 3704/ 1079

شاديى كان از جهان اندر دلت آيد مخر بازخر جان مرا زين هر دو فراش اى خدا سايه شاديست غم غم در پى شادى دود در پى روزست شب و اندر پى شاديست غم تا پى غم مي دوى شادى پى تو مي دود ياد مي كن آن نهنگى را كه ما را دركشد همچو شمع نخل بندان كتشش در خود كشد همچو شمع نخل بندان كتشش در خود كشد
شاديى كان از دلت آيد زهى كان شكر پهلوى اصحاب كهفم خوش بخسبان بي خبر ترك شادى كن كه اين دو نسكلد از همدگر چون بديدى روز دان كز شب نتان كردن حذر چون پى شادى روى تو غم بود بر ره گذر تا نماند فهم و وهم و خوب و زشت و خشك و تر كاغذ پرنقش و صورت درفتد در آب در كاغذ پرنقش و صورت درفتد در آب در