دیوان شمس

مولانا جلال الدین محمد بلخی

نسخه متنی -صفحه : 3704/ 1100

اى نهاده بر سر زانو تو سر پيش چشمت سركش روپوش نيست بحر خونست اى صنم آن چشم نيست در مژه او گر چه دل را مژده هاست او به زير كاه آب خفته ست خفته شكلى اصل هر بيداديى پاره خواهم كرد من جامه ز تو سركه آشامى و گويى شهد كو روح را عمريست صابون مي زنى تا به كى صيقل زنى آيينه را سوى بحر شمس تبريزى گريز سوى بحر شمس تبريزى گريز
وز درون جان جمله باخبر آفرين ها بر صفاى آن بصر الحذر اى دل ز زخم آن نظر الحذر اى عاشقان از وى حذر پا منه گستاخ ور نى رفت سر تا ز خوابش تو نخسپى اى پسر اى برادر پاره اى زين گرمتر دست تو در زهر و گويى كو شكر يا تو را خود جان نبودست اى مگر شرم بادت آخر از آيينه گر تا برآرد ز آينه جانت گهر تا برآرد ز آينه جانت گهر