دیوان شمس

مولانا جلال الدین محمد بلخی

نسخه متنی -صفحه : 3704/ 1129

بر سر ره ديدمش تيزروان چون قمر يك دم اى ماه وش اسب و عنان را بكش گفت منم آفتاب نيست تو را تاب تاب زانك تو در سردسير داشته اى رخت خشك برج من آن سوترست دور ز خشك و ترست از پس چندين حجاب چاك زدستى تو جيب جانب تبريز تاز جانب شمع طراز جانب تبريز تاز جانب شمع طراز
گفتم بهر خدا يك دمه آهسته تر اى تو چو خورشيد و خور سايه ز ما زو مبر زانك ز يك تاب من از تو نماند ار خشك لب و چشم تر بوده اى از خشك و تر نيك عجب گوهرست نيك پر از شور و شر از پس پرده تو را ياوه شده پا و سر شمس حق سرفراز تا شودت زيب و فر شمس حق سرفراز تا شودت زيب و فر