دیوان شمس

مولانا جلال الدین محمد بلخی

نسخه متنی -صفحه : 3704/ 1183

تو چشم شيخ را ديدن مياموز تو كل را جمع اين اجزا مپندار تو بگشا چشم تا مهتاب بينى تو عقل خويش را از مى نگهدار تو باز عقل را صيادى آموز يتيمان فراقش را بخندان دل مظلوم را ايمن كن از ترس تو ظالم را مده رخصت به تأويل زبان را پردگى مي دار چون دل تو در معنى گشا اين چشم سر را تو در معنى گشا اين چشم سر را
فلك را راست گرديدن مياموز تو گل را لطف و خنديدن مياموز تو مه را نور بخشيدن مياموز تو مى را عقل دزديدن مياموز چنين بيهوده پريدن مياموز يتيمان را تو ناليدن مياموز دل او را تو لرزيدن مياموز ستيزا را ستيزيدن مياموز زبان را پرده بدريدن مياموز چو گوشش حرف برچيدن مياموز چو گوشش حرف برچيدن مياموز