دیوان شمس

مولانا جلال الدین محمد بلخی

نسخه متنی -صفحه : 3704/ 1231

جانم به چه آرامد اى يار به آميزش هر چند به بر گيرى او را نبود سيرى آن تشنه ده روزه كى به شود از كوزه در وصل تو مي جويد وز شرم نمي گويد كارى كه كند بنده تقدير زند خنده زيرا كه به آميزش يك خشت شود قصرى اندر چمن عشقت شمس الحق تبريزى اندر چمن عشقت شمس الحق تبريزى
صحت به چه دريابد بيمار به آميزش دانى به چه بنشيند اين بار به آميزش الا كه كند آبش خوش خوار به آميزش كامسال طرب خواهد چون پار به آميزش كاى خفته بجو آخر اين كار به آميزش زيرا كه شود جامه يك تار به آميزش صد گلشن و گل گردد يك خار به آميزش صد گلشن و گل گردد يك خار به آميزش