دیوان شمس

مولانا جلال الدین محمد بلخی

نسخه متنی -صفحه : 3704/ 2296

سراندازان همي آيى نگارين جگرخواره فغان از چشم مكارت كز اول بود اين كارت براى ماه بي چون را كشيدى جور گردون را بيار آن جام پرآتش كه تا ما دركشيمش خوش بزن آتش به كشت من فكن از بام طشت من اگر زخمى زنى از كين به قصد اين دل مسكين دلم شد جاى انديشه و يا دكان پرشيشه دلم شد جاى انديشه و يا دكان پرشيشه
دلم بردى نمي دانم چه آوردى دگرباره كه پاره پاره پيش آيى و بربايى دل پاره مسلم گشت مجنون را كه عاقل نيست اين كاره به عشق روى آن مه وش برون از چرخ و استاره كه كار عشق اين باشد كه باشد عاشق آواره بزن كه زخم بردارد چه بايد كرد بيچاره بگو اى شمس تبريزى دلت سنگ است يا خاره بگو اى شمس تبريزى دلت سنگ است يا خاره