دیوان شمس

مولانا جلال الدین محمد بلخی

نسخه متنی -صفحه : 3704/ 3482

در آن بازار كز تو هست بويى به چرخ چارمت عيسيست داعى ز شاه ماست ملك با مرادى گر احسان را زبان باشد بگردد بدان سوى جهان گر گوش دارى دهان آفرينش باز مانده همى گويد به عالم او به سوگند يكى چندى نهان شو تا نگردد بديدم عشق خوانى را فتاده كه تو خون ريز جمله عاشقانى بگفتا ديده ام چيزى كه صد ماه خداوند شمس دين آخر چه نوري؟ به تبريز آ دلا، از لحر عشقش به تبريز آ دلا، از لحر عشقش
زهى مر يوسفان را بي رواجى به پيش دولتت چاوش ساعى كه او ختمست احسان را، و بادى به مدح و شكر او سيصد عبادى چه چاوشان جانندش منادي ازان روزى كه ديدستش ز شادى كه تا زادي، چنين روزى نزادى همه بازار مه رويان كسادى به خاك و خون بگفتم چون فتادي؟ تو نيزك دل چنين بر باد دادي؟ ازو سوزند در نار ودادى فرشته يا پري، يا تش نژادى چو بنده ى عيب ناك اندر مزادى چو بنده ى عيب ناك اندر مزادى