دیوان شمس

مولانا جلال الدین محمد بلخی

نسخه متنی -صفحه : 3704/ 3487

چون لعل لبت نمود تلقين تا ساقى ما توى بيارى اى عقل، اگرچه بس عزيزى گر آن، داري، نكو نظر كن گر پاى ترا بتى بگيرد ديوانه شوى كه تو ز سودا در مرگ حيات ديد عارف نورآمد و نار را فرو كشت در چشم تو شب اگرچه تيره ست مي گويد عشق با دو چشمش بس كردم، تا كه عشق بي من امروز دلست آرزومند امروز دلست آرزومند
بر دل ننهيم بند لعلين كفرست و حرام، هوشيارى در مست نظر مكن به خوارى كان كو دارد، تو آن ندارى يكدم نهلد كه سر به خارى در ريگ سياه، تخم كارى چون رست ز ديدهاى نارى دى را بكشد دم بهارى در ديده ى او كند نهارى مستى و خوشى و پرخمارى تنها بكند سخن گزارى چون طره اوست بند بربند چون طره اوست بند بربند