دیوان شمس

مولانا جلال الدین محمد بلخی

نسخه متنی -صفحه : 3704/ 3588

رباعيات

قسمت هشتم

آمد بر من دوش نگارى سر تيز با روى چو آفتاب بيدارم كرد اى ذره ز خورشيد توانى بگريز آمد دى ديوانه و شبهاى دراز ما را سر خواب نيست دل ياوه شده است اى ذره ز خورشيد توانى بگريز آن تاب كه من دانم و تو اى دل سوز نى نى كه غلط گفتم اى عشق آموز اى ذره ز خورشيد توانى بگريز آن يار نهان كشيد باز دستم امروز يك مست نيم هزار مستم امروز اى ذره ز خورشيد توانى بگريز اى تنگ شكر از ترشان چشم بدوز دكان شكرفروش و آنگه ترشى اى ذره ز خورشيد توانى بگريز اى جان سماع و روزه و حج و نماز امروز منم مطربت اى شمع طراز اى ذره ز خورشيد توانى بگريز اى جان لطيف بيغم عشق مساز پيداست سراپا همه سودا و مجاز اى ذره ز خورشيد توانى بگريز اى دل ز جفاى دلستانان مگريز مي جوى نشان ز بي نشانان مگريز اى ذره ز خورشيد توانى بگريز اى دل همه رخت را در اين كوى انداز ماهى بچه اى عمر ندارى بي آب اى ذره ز خورشيد توانى بگريز اى ذره ز خورشيد توانى بگريز تو همچو سبوئى و قضا همچون سنگ اى ذره ز خورشيد توانى بگريز
شيرين سخنى شكر لبى شورانگيز يعنى كه چو آفتاب ديدى برخيز اى ذره ز خورشيد توانى بگريز مائيم و شب تيره و سوداى دراز آنرا كه دليست تا كند پاى دراز اى ذره ز خورشيد توانى بگريز اى دوست شب و روز ز دل مي افروز عشق تو و سوداى تو آنگه شب و روز اى ذره ز خورشيد توانى بگريز از دست شدم بند گسستم امروز ديوانه ى ديوانه پرستم امروز اى ذره ز خورشيد توانى بگريز آتش بزن و هرچه بجز عشق بسوز برف و سرماى وآنگهى فصل تموز اى ذره ز خورشيد توانى بگريز وى از تو حقيقت شده بازى و مجاز وز چرخ بود نار و قوال انداز اى ذره ز خورشيد توانى بگريز در هر نفسش هزار روزه است و نماز آخر به گزاف نيست اين ريش دراز اى ذره ز خورشيد توانى بگريز دزدى خواهى ز پاسبانان مگريز صد جان بده و ز درد جانان مگريز اى ذره ز خورشيد توانى بگريز پيراهن يوسف است بر روى انداز انديشه مكن خويش در اين جوى انداز اى ذره ز خورشيد توانى بگريز چون نتوانى گريخت با وى مستيز با سنگ مپيچ و آب خود را بمريز اى ذره ز خورشيد توانى بگريز