غزلیات

مصلح الدین سعدی شیرازی

نسخه متنی -صفحه : 670/ 165

ديدار يار غايب دانى چه ذوق دارد اى بوى آشنايى دانستم از كجايى سوداى عشق پختن عقلم نمي پسندد باشد كه خود به رحمت ياد آورند ما را هم عارفان عاشق دانند حال مسكين زهرم چو نوشدارو از دست يار شيرين پايى كه برنيارد روزى به سنگ عشقى مشغول عشق جانان گر عاشقيست صادق بي حاصلست يارا اوقات زندگانى دانى چرا نشيند سعدى به كنج خلوت دانى چرا نشيند سعدى به كنج خلوت
ابرى كه در بيابان بر تشنه اى ببارد پيغام وصل جانان پيوند روح دارد فرمان عقل بردن عشقم نمي گذارد ور نه كدام قاصد پيغام ما گذارد گر عارفى بنالد يا عاشقى بزارد بر دل خوشست نوشم بى او نمي گوارد گوييم جان ندارد يا دل نمي سپارد در روز تيرباران بايد كه سر نخارد الا دمى كه يارى با همدمى برآرد كز دست خوبرويان بيرون شدن نيارد كز دست خوبرويان بيرون شدن نيارد