غزلیات

شمس الدین محمد حافظ شیرازی

نسخه متنی -صفحه : 496/ 116

درخت دوستى بنشان که کام دل به بار آرد چو مهمان خراباتى به عزت باش با رندان شب صحبت غنيمت دان که بعد از روزگار ما عمارى دار ليلى را که مهد ماه در حکم است بهار عمر خواه اى دل وگرنه اين چمن هر سال خدا را چون دل ريشم قرارى بست با زلفت در اين باغ از خدا خواهد دگر پيرانه سر حافظ نشيند بر لب جويى و سروى در کنار آرد
نهال دشمنى برکن که رنج بي شمار آرد که درد سر کشى جانا گرت مستى خمار آرد بسى گردش کند گردون بسى ليل و نهار آرد خدا را در دل اندازش که بر مجنون گذار آرد چو نسرين صد گل آرد بار و چون بلبل هزار آرد بفرما لعل نوشين را که زودش باقرار آرد نشيند بر لب جويى و سروى در کنار آرد نشيند بر لب جويى و سروى در کنار آرد