غزلیات

محتشم کاشانی

نسخه متنی -صفحه : 626/ 390

آن شوخ جانان آشنا سوزد دل بيگانه هم لعلش بشارت مي دهد كان غمزه دارد قصد جان از بس كه در مشق جنون رسوا شدم پيرانه سر اى ناصخ از فرمان من سرمي كشد تيغ زبان گر روى بنمائى به من اى شمع بنمايم به تو اى كنج دلها مهر تو در سينه ام روزنى بيگانگيهاى سگت شبها چو ياد آيد مرا چون در كنارم نامدى زان لب كرم كن بوسه ى چون شانه بر كاكل زدى رگهاى جان محتشم چون شانه بر كاكل زدى رگهاى جان محتشم
صبر از من ديوانه برد آرام صد فرزانه هم پنهان اشارت مي كند آن نرگس مستانه هم خندند بر من نوخطان طفلان مكتب خانه هم امروز پند من مده كاشفته ام ديوانه هم در جان سپارى عاشقى چابك تر از پروانه هم شايد توانى يافتن چيزى درين ويرانه هم گريد به حالم آشنا رحم آور بيگانه هم كز باده ى وصلت شدم راضى به يك پيمانه هم صد تاب خورد از دست تو صد نيشتر از شانه هم صد تاب خورد از دست تو صد نيشتر از شانه هم