غزلیات

عطار نیشابوری

نسخه متنی -صفحه : 896/ 250

زلف تو مرا بند دل و غارت جان كرد گويى كه بلا با سر زلف تو قرين بود ناگه سر مويى ز سر زلف تو در تاخت اندر طلب زلف تو عمرى دل من رفت وقت سحرى باد درآمد ز پس و پيش ناگه سر مويى ز سر زلف تو در تاخت چون حلقه ى زلف تو نهان گشت دلم برد جان نيز به سوداى سر زلف تو برخاست ناگه سر مويى ز سر زلف تو در تاخت ناگه سر مويى ز سر زلف تو در تاخت في الجمله بسى تك كه زدم تا كه يقين گشت ناگه سر مويى ز سر زلف تو در تاخت گرچه نتوان کرد بيان سر زلفتگرچه نتوان کرد بيان سر زلفت
عشق تو مرا رانده به گرد دو جهان كرد گويى كه قضا با غم عشق تو قران كرد ناگه سر مويى ز سر زلف تو در تاخت چون يافت ره زلف تو يك حلقه نشان كرد وان حلقه ز چشم من سرگشته نهان كرد ناگه سر مويى ز سر زلف تو در تاخت چون برد دلم آمد و آهنگ به جان كرد پيش آمد و عمرى چو دلم در سر آن كرد ناگه سر مويى ز سر زلف تو در تاخت جان را ز پس پرده ى خود موى كشان كرد كز زلف تو يك موى نشان مى نتوان كرد ناگه سر مويى ز سر زلف تو در تاخت آن مايه که عطار توانست بيان کردآن مايه که عطار توانست بيان کرد