آن فرد عملاً اهل حق باشد. مهدى موعود مظهر نويدى است كه به اهل «ايمان و عمل صالح» داده شده است، او مظهر پيروزى نهايى اهل ايمان است. ظهور مهدى موعود منّتى است بر مستضعفان و خوار شمرده شدگان و وسيلهاى است براى پيشوايى و مقتدايى آنان، مقدّمهاى است براى وراثت خليفة اللهى آنها بر روى زمين: «و نُريد أن نَمُنَّ عَلَى الَّذين استُضعِفوا فِى الأرض و نَجعلَهُم أئمّة و نَجعَلَهُمُ الوارِثين».
ظهور مهدى موعود تحقق بخش وعدهاى است كه خداوند متعال از دير زمانها در كتب آسمانى به صالحان و متقيان داده است كه زمين از آنِ آنان است: «وَ لَقَدْ كَتَبْنا فى الزّبُورِ مِنْ بَعْدِ الذِّكْرِ أنَّ الاَرضَ يَرِثُها عِبادِى الصّالحون».
يَمْلاَءُ اللّهُ بِهِ الاْءرضَ قِسْطا وَ عَدْلاً بَعْدَ ما مُلِئَتْ ظُلْمَا وَ جَورَا نيز شاهد، تقويت كننده و مؤيد نظريه انتظار سازنده است نه مؤيد نظريه انتظار مخرب، زيرا در اين حديث نيز تكيه بر ظلم و سخن از گروه ظالمى است كه مستلزم وجود گروه مظلوم است و مىرساند كه قيام مهدى براى حمايت مظلومانى است كه استحقاق حمايت دارند. بديهى است كه اگر گفته مىشد: يَمْلاَءُ اللّهُ بِهِ الْأرضَ إيمانا وَ تَوحيدا وَ صَلاحا بَعْدَ ما مُلِئَتْ كُفْرا وَ شِرْكا وَ فسادا، مستلزم اين نبود كه لزوما گروهى مستحق حمايت وجود داشته باشد، چرا كه در آن صورت، استنباط مىشود كه قيام مهدى موعود براى نجات حقِ از دست رفته و به صفر رسيده است نه براى گروه اهل حق ولو به صورت يك اقليت. شيخ صدوق طبق روايتى از امام صادق (عليه السلام) مىگويد: «اين امر تحقق نمىپذيرد، مگر اين كه هر يك از شقى و سعيد به نهايت كار خود برسند». پس سخن در اين نيست كه سعيدى در كار نباشد و فقط اشقيا به منتها درجه شقاوت برسند.
در روايات سخن از گروه زبدهاى است كه به محض ظهور امام به آن حضرت ملحق مىشوند، بديهى است كه اين گروه ابتدا به ساكن خلق نمىشوند،