انتظار سازنده - سپیده امید نسخه متنی

حقيقت، نوعى سامان يافتن است كه معلول پريشان حالى است.

آن‏گاه كه صلاح (خير و نيكى) به نقطه صفر برسد، حق و حقيقت هيچ طرفدارى نداشته باشد، باطل يكّه تاز ميدان شود، و جز نيروى باطل حكومت نكند و فرد صالحى در جهان يافت نشود، اين انفجار رخ مىدهد و دست غيب براى نجات حقيقت ـ نه اهل حقيقت، زيرا حقيقت طرفدارى ندارد ـ از آستين بيرون مىآيد.

به اين ترتيب، هر اصلاحى محكوم است، چرا كه هر اصلاحى يك نقطه روشن است و تا در صحنه اجتماع نقطه روشنى هست دست غيب ظاهر نمىشود. برعكس، هر گناه، فساد، ظلم، تبعيض، حق‏كشى و هر پليدى به حكم اين كه مقدمه صلاح كلى است و انفجار را قريب الوقوع مىكند، رواست، زيرا الغايات تبرّر المبادى؛ يعنى هدف‏ها وسيله‏هاى نامشروع را مشروع مىكنند. پس بهترين كمك به تسريع در ظهور و بهترين شكل انتظار، ترويج و اشاعه فساد است.

اين گروه طبعا به مصلحان، مجاهدان، آمران بالمعروف و نهىكنندگان از منكر با بغض و عداوت مىنگرند، زيرا آنان را از تأخيراندازان ظهور و قيام مهدى موعود (عجل الله تعالى فرجه الشريف) مىشمارند. بر عكس، اگر خود هم اهل گناه نباشند، در عمق ضمير و انديشه با نوعى رضايت به گناهكاران و عاملان فساد مىنگرند، زيرا اينان مقدمات ظهور را فراهم مىآورند.

انتظار سازنده

ريشه اين انديشه در آيات قرآنى و روايات اسلامى نهفته شده و در جهت عكس نظريه انتظار مخرب است. از آيات قرآن استفاده مىشود كه ظهور مهدى موعود حلقه‏اى از حلقات مبارزه اهل حق و باطل است كه به پيروزى نهايى اهل حق مىانجامد. سهيم بودن يك فرد در اين سعادت موقوف به اين است كه