درماندگان وادى غيبت
«أَمَّن يُجيبُ الْمُضْطَرَّ إذا دَعاهُ وَ يَكْشِفُ السُّوء و يَجْعَلُكُم خُلَفاءَ الأرضِ ءَاِلهٌ مَعَ اللّه قَليلاً ما تَذَكَّرُون»(2)؛كيست كه درمانده را زمانى كه او را بخواند، اجابت كند و گرفتارى را بر طرف كند و شما را جانشينان اين زمين قرار دهد، آيا معبودى با خداست؟ چه كم پند مىگيريد!اضطرار، حالتى درونى است و زمانى به وجود مىآيد كه انسان هيچ وسيله و پناهگاهى براى حلّ مشكل خود نداشته و دستش از همه راههاى طبيعى كوتاه شده باشد. در اين حالت، درونش او را به وسيلهاى معنوى هدايت كرده و اميد نجات به آن دارد. دل انسان در حالت اضطرار بهگونهاى به خدا متصل مىشود كه گويى باتمام وجود خدا را مىبيند وصدايش را مىشنود. ازاين آيه بهخوبىاستفاده مىشود كه براىاجابت دعا تحقق دو شرط لازم است:1. انسان به حدّ اضطرار و درماندگى برسد: أَمَّنْ يجيب المضطر.2. انسان از تمام اسباب مادى نا اميد شود و باتمام وجود فقط خدا را بخواند: إذا دَعاهُ.در اين حالت، انسان ارتباط قوى و محكمى با خدا پيدا مىكند و خداوند نيز دعاى او را مستجاب كرده و گرفتارى او را برطرف مىكند:(1). هاديان شيرازى، موعود، شماره چهاردهم.(2). نمل (27) آيه 62.