شيعيان، ديو يأس و نااميدى را از خويش رانده و به عاقبت و سرنوشت بشر خوشبيناند. نيك مىدانند كه همه اين برنامههاى رنگارنگ و مسلكهاى دلفريب مجعولِ بشر قادر نيستند انسان را از گرداب بدبختى نجات دهند و بحرانهاى خطرناك جهانى را مهار كنند، بلكه قوانين و دستورهاى جامع و متين اسلام را كه از منبع وحى سرچشمه گرفته، براى تأمين سعادت بشر صالح مىدانند. آنان عصر درخشانى را پيش بينى مىكنند كه بشر به حدّ كمال رسيده، زمام اداره جهان را به دست امام معصوم (عليه السلام) سپرده و از هرگونه خطا و اشتباه و خودخواهى و غرضورزى منزه و در امان است. شيعه در انتظار چنين روزى است و خود را براى چنين انقلابى آماده مىسازد. اين آروزيى است كه از روزگاران قديم درباره آن سخنها گفته و پيامبران و حكيمان آن را وعده دادهاند. انعكاس اين آرزو، در آفاق و اعصار پيچيده و منتظرانِ چشم به راه را در معبر انتظار نشانيده است، تا روزى كه امواج اين واقعه بزرگ در جام خورشيد ريزد و نسيم پيروزى از كران تا كران دشتها وزيدن آغاز نمايد و