جمعه موعود - سپیده امید نسخه متنی

زهر كرانه، شقايق دميده از دل خاك
زعاشقان بلاكش، نظر دريغ مدار
زمنجنيق فلك سنگ فتنه مىبارد
يكى به مجمع رندان پاك باز، نگر!
به سوى غاشيه‏داران مير عشق، ببين!
چه نقش‏ها كه بنشستند به صحيفه دهر
طلايه‏دار تواند اين مبشّران ظهور
درين كوير كه سوزان بود روان سراب
زدست برد مرا، شور عشق و جذبه شوق
قرار خاطر بيقرار بيا!(1)

دست تو باز مىكند، پنجره‏هاى بسته را
هم تو سلام مىكنى، رهگذران خسته را