سپیده امید نسخه متنی

(بلكه قبلاً در ميان جامعه اسلامى زيست كرده‏اند).(1)

انتظار دعوت به نپذيرفتن باطل است، نپذيرفتن بردگى و ستم، انتظار درفش بنيادگر مقاومت در برابر هر ناحق و هر ستم و ستم گرى است. مجاهدت‏هاى خستگىناپذير شيعه در طول تاريخ گواه بر اين است كه در اين مكتب سازش و سستى راه ندارد. به شيعه منتظر فرمان داده‏اند كه سلاح خود را هميشه آماده داشته باشد، بايد هم‏چنين باشد، چرا كه منتظرانِ برپايى عدالت بايد خود به عدالت و داد تعهد داشته باشد. كجا انسان معتقد متعهد، در دوران عمر خويش ساكت مىنشيند و هر ظلم و ناحقى را تحمّل مىكند و آرمان اعتقادى و تعهدى خويش را به كنارى مىنهد تا پس از سال‏ها مصلح موعود بيايد و عقايد و تعهدات او را تحقق بخشد؟ سستى و سكوت پذيرفته نيست؛ چگونه كسانى به خود اجازه مىدهند كه تعاليم والاى مكتب تشيع را نامتعهدانه تفسير كنند. اگر خود اهل اقدام نيستند مردانه و صريح اذعان كنند نه اين كه با تفسير غلط بگويند كه «اينها تكليف نيست». آيا تكليف مسلمانان اين است كه بنشينند تا همه چيز بر باد رود، حتى دين و ناموسشان؟ آيا تكليف مسلمانى اين است كه زير سلطه كافران از خدا بىخبر بروند، در حالى كه خداوند مىفرمايد: «وَ لَنْ يَجْعَلَ اللّهُ لِلْكافِرينَ عَلَى المُؤمِنينَ سَبيلاً»(2)؛ خداوند هرگز نخواسته كه كافران بر مؤمنان سلطه يابند.

شيعه منتظر، به انتظار قائم است، همو كه با شنيدن نامش بر مىخيزد و آمادگى خويش را اعلام مىدارد، پس انتظار مخرب هرگز، هر چه براى شيعه رقم خورده، انتظار سازنده و اميد ساز است و بس!

(1). استاد مطهرى، با تلخيص.

(2). نساء (4) آيه 141.