عناصر تشكيلدهنده بىحيايى ، تقريبا همان عناصر تشكيل دهنده حيا هستند ؛ به اين معنا كه در بىحيايى ، هم نظارت وجود دارد و هم صحبت از فعل قبيح است ، بر خلاف كمرويى كه در آن ، صحبت از فعل نيك بود . تنها فرقى كه دارند ، اين است كه فرد بىحيا ، از انجام دادن فعل قبيح ، شرم نمىكند . بنا بر اين ، بىحيايى ، يعنى مبادرت به كار قبيح در حضور ديگران ، بدون هيچ گونه نگرانى .
برخى افراد ، هيچ باكى ندارند كه مردم ، آنان را در حال بدكارگى ببينند . 1 اينان ، افراد بىحيايى هستند كه اگر در حال گناه ديده شوند ، هيچ گونه تأثّر قلبى ـ شبيه آنچه در حيا گفته شد ـ پيدا نمىكنند . فرد بىحيا ، براى حضور ديگران ، هيچ ارزشى قائل نيست و نظارت آنان ، او را از انجامدادن كار قبيح ، باز نمىدارد . به بيان ديگر ، تفاوت ميان حيا و بىحيايى ، در عنصر بازدارندگى است . در حيا ، فرد به جهت حضور و نظارت ديگرن ، از انجام دادن كار قبيح ، بازداشته مىشود ؛ امّا در بىحيايى ، هيچ گونه بازدارندگىاى وجود ندارد ؛ بلكه فرد به راحتى و با كمال شهامت در برابر ديگران ، به كار قبيح ، مبادرت مىكند . اين حقيقت ، هنگام بررسى
امام على عليهالسلام مىفرمايد : «شر الناس من لايبالى أن يراه الناس مسيئا ؛ بدترينِ مردم ، كسى است كه باكى ندارد مردم ، او را در حال انجام دادن كار زشت ببينند» . (غررالحكم ودررالكلم ، ح 5702 ؛ عيون الحكم والمواعظ ، ص 295 ، ح 5277)